Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Γρηγοριάτης (1935-2014) - 3

Οἱ διαθρησκειακὲς ἐκδηλώσεις δὲν ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὴν μέριμνά του γιὰ τὴν ἐπιδιωκόμενη ἀλλοίωσι τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ψυχικῇ ζημίᾳ αὐτοῦ. Ἤδη στὴν κλίνη τῆς βαρειᾶς του ἀσθενείας εὑρισκόμενος ἀποστέλλει κείμενό του σὲ διοργανωθὲν συνέδριο κατὰ τῆς μετατροπῆς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα ἀπὸ ὁμολογιακὸ σὲ θρησκειολογικό. Ἐπίσης, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν βούλησι τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης νὰ ἱδρύση τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν, μὲ πολὺ πόνο εἶπε: «Ἡ Πόλις ἑάλω».

Ἡ Ποιμαντικὴ τοῦ Γέροντος ἦταν ἡ ποιμαντικὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Δὲν ἤθελε νὰ κατασκευάση τυποποιημένους ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐλεύθερα θὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ καὶ θὰ ζητοῦν νὰ ζήσουν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Προσπαθοῦσε νὰ διακρίνη τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν βοηθήση νὰ τὰ ἀξιοποιήση γιὰ τὴν σωτηρία του καὶ τὴν ὠφέλεια τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἦταν πολὺ ἀνεκτικὸς στοὺς παρεκτρεπομένους. Ποτὲ δὲν κατέκρινε τοὺς ἄλλους. Πάντοτε εἶχε νὰ πῆ ἕνα καλὸ λόγο γιὰ ὅλους. Ποτὲ δὲν ἔψεγε τοὺς πταίοντας κατὰ πρόσωπο. Ὅμως στὶς συνάξεις τῆς ἀδελφότητος παρουσίαζε τὸ σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ μὲ ἀγάπη, χωρὶς νὰ ἀποκαλύπτη τὸ πρόσωπό του, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ πταίστης νὰ μετανοῆ συναισθανόμενος τὸ λάθος του μαζὶ μὲ ἄλλους ποὺ ἐθεώρουν τὸν ἑαυτὸ τους ὑπεύθυνο. Ἡ ποιμαντική του δὲν ἐχαρακτηρίζετο οὔτε ἀπὸ νομικισμὸ οὔτε ἀπὸ ἀντινομισμό, ὅπως εὔστοχα ἀναλύει στὸ βιβλίο του «Ἡ Ποιμαντικὴ Διακονία κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας».

Ὅταν οἱ ἀδελφοὶ ὑφίσταντο πόλεμο δαιμονικό, συνέπασχε καὶ συνηγωνίζετο μαζὶ των. Ἀφιέρωνε πολλὲς ὧρες γιὰ νὰ τοὺς παρηγορῆ καὶ ἐνισχύη. Ἐφθείρετο συνεχῶς ἡ ὑγεία του στὴν προσπάθειά του νὰ βοηθῆ τοὺς πολεμουμένους ἀδελφούς. Πολὺ περισσότερο πονοῦσε, ὅταν ἔβλεπε ὅτι δὲν ὑπῆρχε διάθεσις μετανοίας. Τότε ἔλεγε: «Ὅταν βλέπω ὅτι σφάλλετε εἰς κάτι, δὲν σᾶς μαλώνω, ἐπειδὴ δὲν σηκώνετε τὸ μάλωμα. Πονάω ὅμως πολὺ καὶ ὑποφέρω ἐσωτερικά. Καταφεύγω ὅμως εἰς τὸν Θεὸν διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τὸν παρακαλῶ νὰ σᾶς φωτίση, γιὰ νὰ γνωρίσετε τὸ σφάλμα σας καὶ νὰ διορθωθῆτε».

Θεμελιῶδες στοιχεῖο τῆς ποιμαντικῆς τοῦ Γέροντος ἦταν ἡ θεανθρωποκεντρικὴ προοπτική της. Δὲν συνέδεε τὰ πρόσωπα ποὺ τοῦ ἔστελλε ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἑαυτὸ του ἀλλὰ μὲ τὸν Χριστό μας. Κατηύθυνε ὅλους σ’ Αὐτόν, θεωρώντας τελείως ἀνεπαρκὴ τὸν ἑαυτό του. Ἔλεγε ταπεινά: «Ἐγὼ δὲν ἐπαρκῶ πρὸς διαποίμανσί σας. Παρακαλῶ ὅμως τὸν Θεὸν καὶ λέγω, ἐὰν εἶναι νὰ ἀπωλεσθῆ κανείς, νὰ μὴ ἀπωλεσθῆ αὐτὸς ἀλλὰ ἐγὼ εἰς τὴν θέσιν αὐτοῦ. Πιστεύω δὲ ὅτι ὁ Κύριος ἐν ἡμέρα κρίσεως θὰ μοῦ πῆ ὅτι, ἐπειδὴ ἔβαλες τὴν ψυχή σου ὑπὲρ τοῦ τέκνου σου, θὰ τὸν σώσω καὶ θὰ βάλω καὶ σένα στὴν βασιλεία μου».

Στὰ τελευταῖα χρόνια ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ περάση πολὺ μεγάλες θλίψεις προερχόμενες ἀπὸ πνευματικά του τέκνα, γιὰ τὰ ὁποία εἶχε δαπανηθῆ μὲ θεοπρεπὴ ἀγάπη. Ἐπίσης ἡ πάντοτε εὔθραυστη ὑγεία του παρουσίασε σοβαρωτάτη ἐπιδείνωσι. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ θαυμαστὴ καρτερία, εἰρήνη καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε φάνηκε ἀκόμη καθαρώτερα αὐτὸ ποὺ πάντοτε ἦταν. Ὅτι ἦταν ἡσυχαστὴς καὶ λάτρης τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ. Οὐδέποτε ἀργολογοῦσε. Σιωποῦσε καὶ προσηύχετο. Ἂν καὶ λόγω τῶν προβλημάτων τῆς ὑγείας του δὲν μποροῦσε ποτὲ νὰ μείνη μόνος χωρὶς τοὺς διακονητάς του, διατηροῦσε τὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία καὶ τὴν ἀδιάλειπτη καρδιακὴ προσευχή, ὅπως φανέρωνε ἡ πάντοτε εἰρηνικὴ καὶ εἰρηνοποιοῦσα τοὺς γύρω του μορφή του καὶ οἱ θεοφώτιστες καὶ διακριτικές του ἀποφάσεις, συμβουλὲς καὶ τοποθετήσεις στὰ θέματα ποὺ ἐκαλεῖτο νὰ ἐκφέρη γνώμη.

Ὁ Γέροντας ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῆς Πεντηκοστῆς στὶς 8-6-2014 καὶ ἡ ψυχὴ του ἀνῆλθε στὸ οὐράνιο θυσιαστήριο, ἐνῶ ἡ ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζουσα τὰ γενέθλιά της, τὸν προέπεμψε μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ χαρὰ πνευματική, δεομένη ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του καὶ παρακαλώντας τον νὰ δέεται ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους