Ἔφτασε στά ὅρια

Ἡ ὁδός τοῦ χριστιανοῦ σέ γενικές γραμμές εἶναι τέτοιας λογῆς. Στήν ἀρχή ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπό τόν Θεό μέ τήν δωρεά τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιά προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό, καί δοκιμάζεται «σκληρά».  Στήν ἀρχή οἱ αἰτήσεις πρός τόν Θεό, μικρές καί μεγάλες, ἀκόμη καί οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μέ γρήγορο καί θαυμαστό τρόπο ἀπό τό Θεό.  Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας, τότε ὅλα ἀλλάζουν καί σάν νά κλείνεται ὁ οὐρανός καί νά γίνεται κουφός σ’ ὅλες τίς δεήσεις.  Ὁ Θεός ἐγκαταλείπει τόν ἄνθρωπο;… Εἶναι δυνατό αὐτό;

Κι ἐν τούτοις στή θέση τοῦ βιώματος τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στήν ψυχή τό αἴσθημα πῶς Ἐκεῖνος εἶναι ἀπείρως, ἀπροσίτως μακριά, πέρα ἀπό τούς ἀστρικούς κόσμους κι ὅλες οἱ ἐπικλήσεις πρός Αὐτόν χάνονται ἀβοήθητες στό ἀχανές του κοσμικοῦ διαστήματος. Ἤ ψυχή ἐντείνει ἐσωτερικά τήν κραυγή της πρός Αὐτόν, ἀλλά δέν βλέπει ἀκόμα οὔτε βοήθεια οὔτε προσοχή. Ὅλα τότε γίνονται φορτικά. Όλα κατορθώνονται μέ δυσανάλογα μεγάλο κόπο. Ή ζωή γεμίζει ἀπό μόχθους κι ἀναδεύει μέσα στόν ἄνθρωπο τό αἴσθημα πῶς βαραίνει πάνω του ἤ κατάρα καί ἤ ὀργή τοῦ Θεοῦ.  

Ὅταν ὅμως περάσουν αὐτές οἱ δοκιμασίες, τότε θά δεῖ πῶς ἡ θαυμαστή πρόνοια τοῦ Θεοῦ τόν φύλαγε προσεκτικά σ’ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς του. Χιλιόχρονη πείρα, ποῦ παραδίνεται ἀπό γενιά σέ γενιά, λέει πῶς, ὅταν ὁ Θεός δεῖ τήν πίστη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγωνιστῆ γι’ Αὐτόν, ὅπως εἶδε τήν πίστη τοῦ Ἰώβ, τότε τόν ὁδηγεῖ σέ ἀβύσσους καί ὕψη ποῦ εἶναι ἀπρόσιτα σ’ ἄλλους.  Όσο πληρέστερη καί ἰσχυρότερη εἶναι ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό, τόσο μεγαλύτερο θά εἶναι καί τό μέτρο τῆς δοκιμασίας καί ἡ πληρότητα τῆς πείρας, ποῦ μπορεῖ νά φτάσει σέ μεγάλο βαθμό.  Τότε γίνεται ὁλοφάνερο πῶς ἔφτασε στά ὅρια, ποῦ δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος. 

Γέρων Σωφρόνιος