Τὸ ραντεβοὺ

Ἕνας ἐρημίτης προσευχόταν πολὺ σκληρὰ καὶ ἐπίμονα, ζητώντας νὰ συναντηθεῖ μὲ τὸν Θεό. Ἐπιτέλους κατάφερε νὰ κλείσει ἕνα ραντεβοὺ μαζί Του. «Αὔριο, πάνω στὸ ὄρος», τοῦ εἶπε ἕνας ἄγγελος. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ ἐρημίτης σηκώθηκε πολὺ πρωὶ καὶ κοίταξε τὸ ὄρος: ἦταν τελείως καθαρό ἀπὸ σύννεφα.

Ξεκίνησε λοιπόν, χαρούμενος καὶ μὲ δέος, πρὸς τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Κάποια στιγμή, ἐκεῖ ποὺ περπάταγε κατὰ μῆκος τοῦ μονοπατιοῦ, συνάντησε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε πέσει κάτω μέσα στὰ ἀγκάθια καὶ τοῦ ζήτησε βοήθεια. «Λυπᾶμαι, βιάζομαι, ἔχω ραντεβοὺ μὲ τὸν Θεὸ» ἀπάντησε ὁ ἐρημίτης καὶ συνέχισε τὸν δρόμο του.

Λίγο πιὸ κάτω συνάντησε μιὰ γυναίκα ποὺ ἔκλαιγε δίπλα στὸ ἄρρωστο παιδί της. «Βοήθησέ με σὲ παρακαλῶ». «Λυπᾶμαι, δὲν ἔχω χρόνο, ὁ Θεὸς μὲ περιμένει στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ».

Προχώρησε ἀκόμα πιὸ γρήγορα γιὰ νὰ μὴν ἀργήσει, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ τὀ μονοπάτι ἔγινε πιὸ δύσκολο, εἶδε ἕνα ἡλικιωμένο, ἐξαντλημένο, ποὺ τοῦ ἔδινε ἕνα ἀσκί. 

«Δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω ἄλλο, σὲ παρακαλῶ πήγαινε νὰ μοῦ γεμίσεις τὸ ἀσκὶ μὲ νερὸ ἀπὸ τὴν πηγὴ ἐδῶ πιὸ κάτω». 

«Κάνε ὑπομονή, καλέ μου ἄνθρωπε, ἔχω ἕνα ραντεβοὺ μἐ τὀν Θεὸ καὶ δὲν θέλω νὰ ἀργήσω!»

Ὅταν ὁ ἐρημίτης ἔφτασε ἐπιτέλους στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, στὴν πόρτα τῆς καλύβας ὅπου ἐπρόκειτο νὰ συναντηθεῖ μὲ τὸν Θεὸ βρῆκε κρεμασμένο ἕνα μήνυμα: 

«Συγχώρεσέ με ποὺ δὲν εἶμαι ἐδῶ, ἀλλὰ πῆγα νὰ βοηθήσω ἐκείνους ποὺ δὲν βοήθησες ἐσὺ στὸ διάβα σου».