Διὰ νὰ γίνωμεν ἀρεστοὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους

Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι, ἐνῶ οἱ Πατέρες καὶ αἱ Σύνοδοι μίαν εἶχον ἀγωνίαν, νὰ ὁμιλοῦν συμφώνως πρὸς τὴν ἀποστολικὴν καὶ πατερικὴν πίστιν διὰ νὰ μὴ παρεκκλίνουν αὐτῆς οὔτε κατὰ ἕν ἰῶτα, οἱ σύγχρονοι θεολόγοι ἐνδιαφερόμεθα περισσότερον διὰ τὴν προσαρμογὴν καὶ συμφωνίαν τῶν λεγομένων πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τοῦ κόσμου, διὰ νὰ γίνωμεν ἀρεστοὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἢ διὰ νὰ σώσωμεν δῆθεν τὸν κόσμον. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικόν. Ἀντὶ νὰ μεταμορφωθῆ ὁ κόσμος εἰς Ἐκκλησίαν διὰ νὰ σωθῆ, μεταμορφούμεθα ἡμεῖς εἰς κόσμον.

Ἡ τακτικὴ ποὺ ἀκολουθοῦν ὑπεύθυνοι ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας δίδει τὴν ἐντύπωσιν ὅτι τὸ ὅλον θέμα δὲν ἀντιμετωπίζεται «συνοδικῶς» ἀλλὰ κατὰ τρόπον ὁλοκληρωτικὸν καὶ συγκεντρωτικόν. Ὑπάρχουν πολλαὶ ἐνδείξεις ὅτι δὲν ἐπιζητεῖται ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνοδικὴ διάσκεψις διὰ τὴν χάραξιν τῆς ἐνδεδειγμένης ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων γραμμῆς, ἀλλὰ καταβάλλεται προσπάθεια νὰ «ρυμουλκηθῆ» ἡ Ἐκκλησία εἰς προκαθωρισμένας θέσεις.

Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα γράφει ὁ Καθηγητὴς Ἰω. Καρμίρης διὰ τὸν τρόπον καθ’ ὅν ἐλαμβάνοντο αἱ ἀποφάσεις εἰς τὴν Πανορθόδοξον διάσκεψιν τῆς Γενεύης τοῦ 1968: «Ἀλλ’ ὁ Σεβ. Πρόεδρος, ἐπειγόμενος ἵνα ἐπιτύχη ὁπωσδήποτε τὴν ταχείαν ἐπιψήφισιν τῶν σχεδίων ἀποφάσεων ἀμεταβλήτων, διέκοψεν ἀντικανονικῶς τὴν ἀρξαμένην συζήτησιν… Δυστυχῶς ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ ὁ Σεβ. Πρόεδρος, κατὰ τρόπον ὅλως ἀνεπίτρεπτον, διέκοψεν ὁμιλοῦντα Καθηγητήν, ἵνα μὴ δῆθεν ἡ παρέμβασίς του ὑπερβῆ πεντάλεπτον χρονικὴν διάρκειαν, τὸ ἥμισυ περίπου τῆς ὁποίας εἶχε διατεθῆ διὰ τὴν μετάφρασιν, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἀπῆντα ἀπεριορίστως καὶ ἐν μονολόγῳ σχεδὸν πρὸς ἕκαστον ὁμιλητὴν κεχωρισμένως, ἀποφεύγων ἐκ συστήματος πᾶσαν προτεινομένην μεταβολὴν καὶ βελτίωσιν τῶν κειμένων».

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτό. Οἱ μὴ συμφωνοῦντες πρὸς τὴν γραμμὴν αὐτὴν δὲν καλοῦνται νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν διαμόρφωσιν τῆς οἰκουμενικῆς πολιτικῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ αἱ ἀπόψεις των δὲν ἐμφανίζονται εἰς ἐπίσημα ἐκκλησιαστικὰ περιοδικά.

Βοηθεῖ ἄραγε ἡ τακτικὴ αὐτὴ διὰ νὰ ἐκφράση ἡ Ὀρθοδοξία τὸ φρόνημά της; Διατί, ἔπειτα, παρατηρεῖται τόση σπουδή (ἐνίοτε πεισματώδης) πρὸς τὴν ἕνωσιν, χωρὶς νὰ λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν ὁ μέγας ἀριθμὸς τῶν σκανδαλιζομένων Ὀρθοδόξων καὶ ὁ κίνδυνος τοῦ σχίσματος; Διατὶ ἐν ὀνόματι τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ὁδηγοῦμεν τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς σχίσμα;

Καὶ εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήση τὴν ἕνωσιν ἡ ὁποία προετοιμάζεται κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον;

Εἰς τὸν ἀντορθόδοξον τρόπον ἐπιβολῆς τῆς γραμμῆς αὐτῆς ἐπὶ τῆς συνόλου Ἐκκλησίας ὑπάρχει μία ἐνστικτώδης ἀντίδρασις ἐκ μέρους ζηλωτῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ἀντίδρασις δὲν εἶναι δυστυχῶς πάντοτε θεολογικὴ καὶ δι’ αὐτὸ πειστική. Αἱ ἀκρότητες τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ ἡ μὴ θεολογικὴ ἀντίδρασις πολλῶν ἀντιφρονούντων δημιουργεῖ ἐπικίνδυνον πόλωσιν, φυγαδεύει τὴν ἀγάπην, σχίζει τὴν Ἐκκλησίαν καὶ δὲν βοηθεῖ εἰς τὴν ψύχραιμον συζήτησιν τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ θέματος. Ὅσοι ζῶμεν ἐκ τοῦ πλησίον τὴν κατάστασιν, αἰσθανόμεθα ὅτι δὲν ὑπάρχουν περιθώρια περαιτέρω ὀξύνσεώς της χωρὶς κίνδυνον μίας φοβερᾶς καταστροφῆς διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐκτὸς τούτου, τὸ δυναμικὸν τῆς Ἐκκλησίας ἀπασχολεῖται εἰς ἀντεγκλήσεις καὶ δὲν ἀξιοποιεῖται διὰ τὸν εὐαγγελισμὸν τοῦ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου εὑρισκομένου λαοῦ μας.

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης