Ἀπὸ ὑαλὶ χρωματιστὸ

Πολὺ μὲ συγκινεῖ μία λεπτομέρεια

στὴν στέψιν, ἐν Βλαχέρναις, τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ

καὶ τῆς Εἰρήνης Ἀνδρονίκου Ἀσάν.

Ὅπως δὲν εἶχαν παρὰ λίγους πολυτίμους λίθους

(τοῦ ταλαιπώρου κράτους μας ἦταν μεγάλ’ ἡ πτώχεια)

φόρεσαν τεχνητούς. Ἕνα σωρὸ κομμάτια ἀπὸ ὑαλί,

κόκκινα, πράσινα ἢ γαλάζια. Τίποτε

τὸ ταπεινὸν ἢ τὸ ἀναξιοπρεπὲς

δὲν ἔχουν κατ’ ἐμὲ τὰ κομματάκια αὐτὰ

ἀπὸ ὑαλὶ χρωματιστό. Μοιάζουνε τοὐναντίον

σὰν μιὰ διαμαρτυρία θλιβερὴ

κατὰ τῆς ἄδικης κακομοιριᾶς τῶν στεφομένων.

Εἶναι τὰ σύμβολα τοῦ τί ἤρμοζε νὰ ἔχουν,

τοῦ τί ἐξ ἅπαντος ἦταν ὀρθὸν νὰ ἔχουν

στὴν στέψι των ἕνας Κὺρ Ἰωάννης Καντακουζηνός,

μία Κυρία Εἰρήνη Ἀνδρονίκου Ἀσάν. 

Κωνσταντῖνος Καβάφης