Λακωνικὸν

Ὁ καημὸς τοῦ θανάτου τόσο μὲ πυρπόλησε, ποὺ ἡ λάμψη
μου ἐπέστρεψε στὸν ἥλιο.
Κεῖνος μὲ πέμπει τώρα μέσα στὴν τέλεια σύνταξη τῆς
πέτρας καὶ τοῦ αἰθέρος,
Λοιπόν, αὐτὸς ποὺ γύρευα, ε ἶ μ α ι.
Ὢ λινὸ καλοκαίρι, συνετὸ φθινόπωρο,
Χειμώνα ἐλάχιστε,
Ἡ ζωὴ καταβάλλει τὸν ὀβολὸ τοῦ φύλλου τῆς ἐλιᾶς
Καὶ στὴ νύχτα μέσα τῶν ἀφρόνων μ' ἕνα μικρὸ τριζόνι
κατακυρώνει πάλι τὸ νόμιμο τοῦ Ἀνέλπιστου.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης