Αὐτά εἶναι ἀπό τό Θεό

Ἡ Ἰωάννα Τσάτσου γράφει γιὰ τὸν ἀδελφό της Γιῶργο Σεφέρη:

… Ἡ μάνα, χωρὶς ποτὲ νὰ μᾶς διδάξει, μᾶς ἄφησε ἀνυπολόγιστη κληρονομιά: τὴν πίστη στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Τ’ ἀγόρια, μὲ τὴν ἀντρίκεια τους αἰδῶ δὲν ἐκφράζονταν εὔκολα, δὲν πήγαιναν συχνὰ στὴν ἐκκλησιά. Ὅμως λίγο νὰ τοὺς γνώριζες, ἔνιωθες ν’ ἀναπνέουν αὐτὴν τὴν παρουσία, νὰ ζοῦν τὴν ὀρθοδοξία ὁλόκληρη.

Αὐτὴ ἡ πίστη παραστάθηκε τὸ Γιῶργο ὡς τὸ τέλος. Κι ἡ προσευχὴ ποὺ γνώρισε παιδάκι ἦταν ἕτοιμη νὰ βρεῖ τὸ δρόμο της. Στὶς ὧρες τὶς κρίσιμες, τὶς ὧρες τὶς γόνιμες, τὴν ἔβλεπα αὐτὴ τὴν ἐκ βαθέων ἔκκληση ν’ ἀνεβαίνη στὰ μάτια του.

Μόνο ἐκεῖνο τὸ ἱερό: «Δοσμένα», λέει πολλά. Τόλεγε καὶ τόγραφε ὁ Γιῶργος σὲ κύριο τίτλο γιὰ τοὺς στίχους του.

– Τί καλὸ ποίημα, «ὁ Βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης».

– Αὐτὰ εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό.

Χαμογέλασε σὰν μοῦ χάρισε τὴ μετάφρασή του τῆς Ἀποκάλυψης:

– Βλέπεις, Ἰωάννα, καθένας ἔχει τὸ δικό του τρόπο νὰ κάνει τὴν προσευχή του.

Καὶ στὸ τέλος, στὴν ἀρρώστια του, ἀκίνητος στὸ δωμάτιο τῆς ἀνάνηψης, κι ἐγὼ καθισμένη στὸ πλαϊνό του σκαμνάκι, μ’ ἀγκάλιαζε μὲ τὸ δεμένο του χέρι, ὅλο μάτια. Ὅταν ἀκόμη μποροῦσε νὰ μιλήσει:

– Ἄναψε τὸ κεράκι σου γιὰ μένα

Ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς Ἰωάννας Τσάτσου «Ὁ ἀδερφός μου Γιῶργος Σεφέρης»