Εἰς τὴν Περιτομὴν τοῦ Κυρίου καὶ τὸ νέο ἔτος (β)

Καὶ αὐτὰ ὅλα τὰ ζοῦμε σήμερα, ποὺ εἶναι καὶ ἡ πρώτη τοῦ ἔτους. Καὶ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς συγχωρήση, πρῶτα-πρῶτα διότι ὡς ἄνθρωποι ποὺ εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀδύνατοι πολλὲς φορὲς τὸν πικράναμε στὴν ζωή μας ἀλλὰ καὶ στὸν χρόνο ποὺ πέρασε. Καὶ δὲν εἶναι μόνον οἱ μεγάλες ἁμαρτίες, μὲ τὶς ὁποῖες πικραίνουμε τὸν Ἅγιο Θεό, τὸν Πλάστη μας καὶ Δημιουργό μας καὶ Κύριό μας. Σκεφτόμουν σήμερα ποὺ λειτουργοῦσα καὶ τὸ ἑξῆς: Κάθε φορὰ ποὺ ὁ νοῦς μας φεύγει ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν πικραίνουμε τὸν Θεό; Γιατί μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός; Μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ εἴμεθα ἑνωμένοι μαζί Του. Γιὰ νὰ εἴμεθα σὲ συνεχῆ κοινωνία μαζί Του. Καὶ ὅταν ἐμεῖς ἀφήνουμε τὸν νοῦ μας νὰ περισπᾶται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ἀκόμη καὶ σὲ καλὰ πράγματα ἀλλὰ πράγματα ποὺ δὲν εἶναι ὁ Θεός, ὁ Θεὸς δὲν πικραίνεται; Ὅταν μᾶς βλέπη ὅτι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τὸν πόθο νὰ εἴμαστε πάντοτε ἑνωμένοι μαζί Του; Καὶ γιὰ ὅλους τους Χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Μοναχοὺς ποὺ ἀναζητοῦμε τὴν τελειότητα, ποὺ ἀναζητοῦμε τὴν τελεία εὐαρέστησι τοῦ Θεοῦ, νὰ εὐαρεστήσουμε τελείως τὸν Θεό, δὲν εἶναι ἕνας πόνος στὴν ψυχή μας, ὅτι πέρασε πολὺς χρόνος τῆς ζωῆς μας -καὶ αὐτὸς ὁ χρόνος ποὺ πέρασε- χωρὶς νὰ ἔχουμε συνεχῆ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ;

Καὶ γι’ αὐτὸ θερμὴ ἀνεβαίνει ἡ ἱκεσία μας πρὸς τὸν Κύριο: Πρῶτα-πρῶτα νὰ συγχωρήση τὶς ἁμαρτίες μας ὅλες. Καὶ δεύτερον νὰ μᾶς δώση τὴν Χάρι Του, τὴν εὐλογία Του, τὸν φωτισμό Του καὶ τὴν δική Του θεία δύναμι, ὥστε μὲ τὸν νέο χρόνο νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ μὴ τὸν πικράνουμε σὲ τίποτα ἢ τουλάχιστον νὰ τὸν πικράνουμε πολὺ λιγώτερο ἀπ’ ὅ,τι τὸν πικράναμε στὸν χρόνο ποὺ πέρασε. Καὶ μακάρι νὰ μᾶς ἀξιώση ἡ ἀγαθότης Του καὶ ἡ ἀγάπη Του ὄχι μόνον νὰ μὴ τὸν πικράνουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν εὐαρεστήσουμε, καὶ νὰ εἶναι τέτοια ἡ ζωή μας καὶ ὁ ἀγώνας μας καὶ ἡ προσευχή μας καὶ ἡ ἄσκησίς μας καὶ ἡ ὑπακοή μας καὶ ἡ συμμετοχή μας στὰ ἄχραντα Μυστήρια καὶ ἡ παρακολούθησις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ὥστε νὰ εὐαρεστοῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Καὶ ὅταν θὰ περάση αὐτὸς ὁ χρόνος, ἂν θέλη ὁ Θεὸς καὶ ζήσουμε καὶ φθάσουμε στὸ ἑπόμενο ἔτος, νὰ ἀνασκοποῦμε τὸν χρόνο ποὺ πέρασε καὶ νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε· “σὲ εὐχαριστοῦμε Κύριε, διότι μὲ τὴν δική σου Χάρι λιγώτερες φορὲς σὲ πικράναμε ἐφέτος ἀπ’ ὅ,τι πέρυσι”.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ταπεινή μου εὐχὴ σὲ ὅλους τους ἀδελφοὺς καὶ στοὺς ἀγαπητούς μας Χριστιανοὺς ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι φίλοι μας καὶ ἀδελφοί μας καὶ συνεργάτες μας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς πατέρες τῆς Μονῆς, νὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος ἐφέτος νὰ μὴ τὸν πικράνουμε. Μόνο νὰ τὸν εὐαρεστήσουμε. Καὶ ἀκόμη, αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ εὐχή μου γιὰ τὸ Ἔθνος μας, τὸ Ἑλληνικὸ καὶ Ὀρθόδοξο Ἔθνος: Νὰ φωτίση ὁ Κύριος ὅλους τους ἄρχοντας τοῦ Ἔθνους, τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, στὸν χρόνο ποὺ ἔρχεται νὰ μὴ τὸν πικράνουμε, ὅπως τὸν πικράναμε τὸν προηγούμενο χρόνο, ὄχι μόνο μὲ πολλὲς ἁμαρτίες -ἐνεργητικὲς ἁμαρτίες- ἀλλὰ καὶ μὲ νομοσχέδια, τὰ ὁποῖα ἦσαν ὅλως ἀντίθετα μὲ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸ νομοσχέδιο τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νὰ ὑφίσταται, καὶ ὅσο ὑφίσταται, εἶναι μία αἰτία μεγάλης πικρίας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ πρὸς τὸν λαό μας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος ἄλλα ζητεῖ καὶ ἄλλα περιμένει.

Εὔχομαι σὲ ὅλους τους πατέρες τῆς Μονῆς πλουσίαν τὴν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου, καὶ σὲ ὅλους τους λαϊκοὺς ἀδελφοὺς ἔτη πολλὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ, ἐν μετανοίᾳ, ἐν ἁγιασμῷ καὶ ἐν προετοιμασίᾳ γιὰ τὴν ἔξοδον ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἡ ὁποία εἴθε νὰ μᾶς βρῆ ὅλους στὴν καλύτερη ὥρα τῆς ζωῆς μας.

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης,

Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους

Ὁμιλία τοῦ γέροντα στὴν τράπεζα τῆς Μονῆς τὸ 1990