Μὲ τὴν καινούργια μέρα του

Θέλω νὰ πῶ ὅτι κάθε νύχτα ἔπρεπε νὰ τὰ παίζω ὅλα, καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ ’ναι κανεὶς στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ τραπεζιοῦ

- κανείς; ἀστεῖοι ποὺ εἴμαστε – ἀντίκρυ μου ἐκεῖ, κάθε νύχτα, στέκεται ὁ Θεός,

ἐγὼ προσπαθῶ νὰ τοῦ ξεφύγω, ἐφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα ἁμαρτήματα, κάνω ἀποτρόπαιες σκέψεις, ἀλλὰ Ἐκεῖνος μὲ διεκδικεῖ ὁλόκληρο, λυσσάω ποὺ δὲν μπορῶ νὰ βρῶ μιὰ ὑπεκφυγή, μιὰ διέξοδο...

...Ὥσπου ἀρχίζει νὰ ξημερώνει. Ἀνοίγω τότε τὸ παράθυρο καὶ ἄθελά μου χαμογελῶ. Ὁ Θεός, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, μὲ κέρδιζε μὲ τὴν καινούργια μέρα του.

Τάσος Λειβαδίτης