Οἱ φωτεινὲς ἀνταύγειες τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς

«Ἱνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.» (Ρωμ. 6:4)

Ὁ ἀναστάσιμος θρίαμβος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τῆς ἀδικίας, τῆς βίας, καὶ γενικότερα κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου Του ἐπὶ τῆς γῆς, πρὸς ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος κόσμου, γεμίζουν μὲ ἀγαλλίαση καὶ πάλι τὶς καρδιές μας. Ὁ Χριστός, ὁ «Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ὄχι μόνον ὑπέστη τὸν φρικτὸ θάνατο πάνω στὸν Σταυρό, ἀλλὰ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, «διὰ τῆς ἐνδόξου δυνάμεως τοῦ πατρὸς» καὶ παραμένει γιὰ πάντα ὁ Ἀναστὰς Κύριος. Ἡ Ἀνάσταση σφραγίζει τὴν μεγαλειώδη μοναδικότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δισεκατομμύρια ἀνθρώπων πέρασαν· πολλοὶ κατέπληξαν μὲ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴ δύναμή τους καὶ ἐνθουσίασαν τὰ πλήθη. Τελικὰ ὅμως, ὅλοι νικήθηκαν ἀπὸ τὸν θάνατο. Ὁ Ἰησοῦς, μὲ τὴν ἑκούσια θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, καταπάτησε τὸν θάνατο καὶ κατήργησε τὴν ἐξουσία του. Ἡ Ἐκκλησία, τὸ μυστικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ζεῖ καὶ κινεῖται διαχρονικὰ μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἰδιαίτερα οἱ Ὀρθόδοξοι πανηγυρίζουμε καὶ χαιρόμαστε μὲ ἔντονο τρόπο τὸ Πάσχα.

Κατὰ τὴν ὁλόλαμπρη αὐτὴ ἑορτή, δὲν ἀναλογιζόμεθα ἁπλῶς ἕνα συγκλονιστικὸ ἱστορικὸ γεγονός, ἀλλὰ καλούμεθα νὰ προχωρήσουμε καὶ σὲ μία ἀνανέωση τῆς πνευματικῆς μας πορείας. Νὰ πορευθοῦμε σὲ μία νέα ἀνακαινισμένη ζωή, «ἵνα... ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα μᾶς προσκαλεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ βαπτίσματός μας. Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μ. Σαββάτου διευκρινίζει: «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.» (Ρωμ. 6:3-4).

Ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς μᾶς καλεῖ σὲ μία συνεχῆ ἀνανέωση «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις·» (Β΄ Κορ. 5:17). Μᾶς καλεῖ νὰ ἀνανεώσουμε τὴν προσωπική μας σχέση μαζί Του. Ἡ συνεχὴς πνευματικὴ ἀνακαίνιση εἶναι καθοριστικὸ στοιχεῖο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Καλούμεθα νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, στὴν Πρόνοια καὶ στὸ λυτρωτικὸ σχέδιό Του· νὰ ἐνισχύσουμε τὴν ἀγωνιστικότητά μας γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς δικαιοσύνης, γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἀγάπης. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀνανεώσουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ ἐλπίδα τελικὰ θὰ διαλύσει τὴν ἀπόγνωση, ἡ ζωὴ θὰ νικήσει τὸν θάνατο.

Ἡ πολυδύναμη αὐτὴ ἀνανέωση συντελεῖται μέσα σὲ πασχαλινὴ εὐφροσύνη, μὲ τὴν ἤρεμη χαρὰ ποὺ ἀκτινοβολεῖ ἡ Ἀνάσταση μέσα μας καὶ γύρω μας. Οἱ πιστοί, οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν αἰσθανόμαστε βαθύτερα. Ὅσο δυναμώνει ἡ βεβαιότητά μας στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τόσο ἡ πασχαλινὴ ἀνακαίνιση καὶ ἀγαλλίαση γίνονται ἐντονότερες. Ἀλλὰ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀναστάσιμης εὐφροσύνης διαχέεται πολὺ εὐρύτερα. Ὅπως τὰ φωτόνια ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ φῶς καὶ φτάνουν στὶς πιὸ ἀπόμακρες σκοτεινὲς πτυχὲς τῆς κτίσεως, ἔτσι καὶ οἱ φωτεινὲς ἀνταύγειες τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς ἀγγίζουν μυστικὰ ἀκόμη καὶ ὅσους στέκουν μακριὰ ἢ ταλαντεύονται μεταξὺ πίστεως καὶ ὀλιγοπιστίας.

Ἡ πασχαλινὴ εὐφροσύνη χαρίζεται γιὰ νὰ τὴ μοιραζόμαστε στὴ συνέχεια καὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Τὸ πασχαλινὸ ἔθιμο ἐπιβάλλει μόλις ἀνάβει ἡ λαμπάδα μας νὰ μεταδίδουμε τὴ φλόγα της καὶ σὲ ἄλλους. Ἔτσι συμβολίζεται καὶ τὸ χρέος τῶν πιστῶν νὰ μεταδίδουν, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος διαβεβαίωσε: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», καὶ συμπλήρωσε, «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…». Ὑπάρχει μία συνέπεια, ἕνα «οὖν» (λοιπόν): Δὲν μπορεῖτε νὰ περιορίζεστε στὴν προσωπική σας σωτηρία καὶ ἀγαλλίαση, ἀλλὰ ὀφείλετε νὰ μεταφέρετε τὴ Χαρούμενη Εἴδηση σὲ ὅσους τὴν ἀγνοοῦν. Αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ κλειστεῖ καὶ νὰ κρατηθεῖ σὲ μία μόνο κοινότητα. Προορίζεται γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τοὺς λαούς, γιὰ τὴν ἀνανέωση ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης.

Καὶ μία ἀκόμη ἀναγκαία ἐπισήμανση: Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι μία ἑορτὴ περιορισμένη σὲ μία μόνον ἡμέρα ἢ σὲ μία μόνον περίοδο τοῦ χρόνου. Ἡ ἀκτινοβολία της διαχέεται σὲ ὅλο τὸ ἔτος. Κάθε Κυριακή, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη λατρευτικὴ παράδοση, οἱ ὕμνοι, οἱ σκέψεις, ἡ καρδιὰ μας γεμίζουν καὶ πάλι ἀπὸ τὸ ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἀναστάσιμη πνοὴ καὶ τὸ ἀναστάσιμο ἦθος σφραγίζουν τὴ χριστιανικὴ ζωή. Ἡ ἀναστάσιμη ἐλπίδα νοηματοδοτεῖ τὴν πορεία μας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι κατεξοχὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.

Ἂς ἑορτάσουμε, λοιπόν, ὅσο γίνεται πιὸ συνειδητὰ τὴν ὁλόλαμπρη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα. Καὶ ἂς δεηθοῦμε στὸν Ἀναστάντα Κύριό μας νὰ ἀνακαινίζει τὴ ζωὴ μας μέσα στὴ δική Του ἀλήθεια. Νὰ ἀνανεώνει τὴν ἀντοχή μας στὶς ποικίλες δυσκολίες τῆς ἐποχῆς μας. Νὰ ἀνακαινίζει τὴν ἀντίστασή μας στὴν παρακμή. Νὰ ἀνανεώνει τὸν ἐνθουσιασμό μας γιὰ δημιουργικὲς πρωτοβουλίες. Ἂς ζοῦμε τὴν καθημερινότητά μας μὲ πασχαλινὴ εὐφροσύνη, ἡ ὁποία δὲν ἀγνοεῖ τὴ σκληρὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τὴν ὑπερβαίνει καὶ τὴ μεταμορφώνει μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀνανέωση, λοιπόν, μὲ πασχαλινὴ εὐφροσύνη ἂς γίνει πόθος καὶ μέριμνά μας. Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος