Ἡ ἐσωτερική μας διάθεση ἐπηρεάζει τοὺς ἄλλους

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τέτοιες δυνάμεις, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ μεταδώσει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ στὸ περιβάλλον του. Αὐτὰ τὰ θέματα εἶναι πολὺ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει νὰ βλέπομε τὸ καθετὶ μὲ ἀγαθὸ τρόπο. Τίποτα τὸ κακὸ νὰ μὴ σκεπτόμαστε γιὰ τοὺς ἄλλους. Κι ἕνα βλέμμα κι ἕνας στεναγμὸς ἐπιδρᾶ στοὺς συνανθρώπους μας. Καὶ ἡ ἐλάχιστη ἀγανάκτηση κάνει κακό. Νὰ ἔχομε μέσα στὴν ψυχή μας ἀγαθότητα κι ἀγάπη. Αὐτὰ νὰ μεταδίδομε. Νὰ προσέχομε νὰ μὴν ἀγανακτοῦμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς βλάπτουν, μόνο νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτοὺς μὲ ἀγάπη. Ὅ,τι κι ἂν κάνει ὁ συνάνθρωπός μας, ποτὲ νὰ μὴ σκεπτόμαστε κακὸ γι’ αὐτόν. Πάντοτε νὰ εὐχόμαστε ἀγαπητικά. Πάντοτε νὰ σκεπτόμαστε τὸ καλό.

Ὅταν κακομελετᾶμε, κάποια κακὴ δύναμη βγαίνει ἀπὸ μέσα μας καὶ μεταδίδεται στὸν ἄλλον, ὅπως μεταφέρεται ἡ φωνὴ μὲ τὰ ἠχητικὰ κύματα, καὶ ὄντως ὁ ἄλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σὰν βασκανία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει γιὰ τοὺς ἄλλους κακοὺς λογισμούς… Δὲν προκαλεῖ ὁ Θεὸς τὸ κακὸ ἀλλὰ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων. Δὲν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ ἡ δική μας κακὴ διάθεση μεταδίδεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἄλλου μυστηριωδῶς καὶ κάνει τὸ κακό.

Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν θέλει τὸ κακό. Ἀντίθετα παραγγέλλει: «Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς…» Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται ἠθικολόγος. Αὐτὸς ὁ «ἠθικολόγος», ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπή. Δὲν τὰ βάζει ὅμως μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλον. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός. Λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο: «Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;». Μπορεῖ νὰ μὴν κλέπτομε, ὅμως φονεύομε. Κακίζουμε τὸν ἄλλον κι ὄχι τὸν ἑαυτό μας. Λέμε, π.χ. «Ἔπρεπε νὰ κάνεις αὐτό. Δὲν τὸ ἔκανες, νὰ τί ἔπαθες!» Στὴν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νὰ πάθει ὁ ἄλλος κακό. Ὅταν σκεπτόμαστε τὸ κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νὰ συμβεῖ.

Εἶναι δυνατὸν νὰ πεῖ κάποιος: «ἔτσι ποὺ φέρεται ὁ τάδε θὰ τιμωρηθεῖ ἀπ’ τὸν Θεὸ» καὶ νὰ νομίζει ὅτι τὸ λέει χωρὶς κακία. Δὲν φαίνεται καθαρά. Εἶναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τί κρύβει ἡ ψυχή μας καὶ πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα. Ὑπάρχει μία ζωὴ ἀόρατη, ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ εἶναι πολὺ ἰσχυρὴ καὶ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει στὸν ἄλλον, ἔστω κι ἂν μᾶς χωρίζουν χιλιόμετρα… Καὶ χωρὶς νὰ μιλήσομε, μπορεῖ νὰ μεταδώσουμε τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό, ὅση κι ἂν εἶναι ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπ’ τὸν πλησίον. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἐκφράζεται ἔχει συνήθως περισσότερη δύναμη ἀπ’ τὰ λόγια. Ἅμα δοθοῦμε στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα θὰ μεταβληθοῦν, ὅλα θὰ μεταστοιχειωθοῦν, ὅλα θὰ μεταποιηθοῦν, ὅλα θὰ μετουσιωθοῦν. Ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, ἡ ἀγανάκτηση, ἡ κατάκριση, ἡ ἀχαριστία, ἡ μελαγχολία, ἡ κατάθλιψη, ὅλα θὰ γίνουν ἀγάπη, χαρά, λαχτάρα, θεῖος ἔρως. Παράδεισος! 

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης