Ὁ μετανοῶν ἀγαπᾶ, φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη

Οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, δὲν εἶναι χαζοχαρούμενοι, καρπαζοεισπράκτορες, ἀφελεῖς, ἁπλοϊκοί, ἐπιπόλαιοι, ρηχοί, μουντοί, παράξενοι καὶ ἀφηρημένοι.

Ἂν εἶναι ἔτσι δὲν εἶναι ἀληθινοὶ χριστιανοί. Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανὸς εἶναι ἐλπιδοφόρος, χαρούμενος, εἰλικρινής, τίμιος, ἀτόφιος καὶ ταπεινός.

Τὸ ξεκίνημα γιὰ τὴ διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ μου δὲν εἶναι διόλου ἐγωιστικό. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου μὲ κάνει κατανυκτικὸ καὶ ὄχι φοβισμένο καὶ ταραγμένο.

Ἡ πίστη ὅτι θέλω καὶ μπορῶ ν' ἀλλάξω, ὅτι εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλός, δὲν πρέπει νἆναι ἕνα εὐχολόγιο καὶ μιὰ ταπεινολογία, ἀλλὰ λόγος καὶ πράξη βέβαιη, ἀκριβής, ἀμετάθετη.

Ἡ διαπίστωση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καὶ ἡ δική μου ἀνταρσία, ἀποστασία καὶ ἀλλοτρίωση, νὰ μοῦ δώσει δάκρυα θερμὰ εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ συγκινήσει, κατανύξει, συνταράξει καὶ ἀνορθώσει γιὰ τὴν ἐκζήτηση τῆς ἀστάθειας. Ἡ ἀρχὴ λοιπὸν εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτίας μου.

Αὐτὴ ἡ τίμια ἀποδοχὴ θὰ φέρει ἀπὸ Θεοῦ τὴ μετάνοια, ποὺ θὰ κάνει τὴν ψυχὴ νὰ μισήσει ὅ,τι κακὸ εἶχε ἀγαπήσει καὶ ν' ἀγαπήσει ὅ,τι καλὸ εἶχε λησμονήσει.

Κάποτε ρώτησαν ἕναν Ἁγιορείτη Γέροντα, τί εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος;

Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἐδῶ ἔχουμε πολλοὺς ποὺ μετανοοῦν. Ἢ μᾶλλον ὅλοι εἴμαστε μετανοοῦντες». Ἄλλος Γέροντας εἶπε: «Ὁ μοναχὸς ἐνδύεται τὴ μετάνοια. Καίεται ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ζεῖ ἐν μετανοίᾳ». Αὐτὸς ὁ τελευταῖος λόγος εἶναι πολὺ σημαντικός.

Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι μιὰ παθητικὴ στάση, ὅπου κλαῖμε τὴ μοίρα μας καὶ καταριόμαστε τὴν τύχη μας, ἀλλὰ καύση τῆς καρδίας, κατὰ τὸν ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, γιὰ τὸν Θεό, τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλη τὴν κτίση. Ὁ μετανοῶν ἀγαπᾶ, φλέγεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴν καρδιά του καὶ προσπαθεῖ ν' ἀναπληρώσει τὸν χρόνο ποὺ ἔχασε στὴν ἁμαρτία. Λυπᾶται γιὰ τὶς πτώσεις του.

Δὲν ἄγχεται οὔτε νευριάζει μὲ τὸν ἑαυτό του, μὲ τὸ πῶς τὴν πάτησε αὐτὸς ὁ «σπουδαῖος», γιατί αὐτὸ φυσικὰ κρύβει πολὺ ἐγωισμό. Ἀγάπη στὸν Θεό, δίχως ἀγάπη στὸ συνάνθρωπο δὲν ὑπάρχει ποτέ.

Γέρων Μωϋσῆς Ἁγιορείτης