Ὅλα δένονται καὶ λύνονται μὲ πνευματικὸ τρόπο

Ὅλα ὅσα κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζουν στὸν ἀόρατο, δηλαδὴ στὸν μυστικὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς του. Ὅταν βάλεις κάτι στὸν νοῦ σου, ὁ Θεὸς τὸ βλέπει καὶ ἂν ἔχεις πάρει ἀπόφαση γι’ αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ κάποτε στὴ ζωή σου.

Ἀκοῦστε ἕνα παράδειγμα. Κάποιος μοναχὸς μοῦ εἶπε: «Μάλωσα μὲ ἕναν μοναχό (νομίζω ἀπὸ ἄλλη μονή), ἀλλὰ ὕστερα μετάνιωσα καὶ ἤθελα νὰ τοῦ ζητήσω συγγνώμη. Ἐκεῖνος ὅμως οὔτε ποὺ ἤθελε νὰ ἀκούσει γιὰ μένα -τόσο πληγωμένος ἦταν. Καὶ σκεφτόμουν: Τί νὰ κάνω; Αὔριο μεθαύριο πρέπει νὰ φύγω, καὶ θέλω καὶ νὰ κοινωνήσω. Πλήγωσα τὸν ἀδελφό μου, πῶς νὰ πλησιάσω στὴ θεία Κοινωνία; Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ συνεχίσω τὴ ζωὴ τῆς μετάνοιας ἀφοῦ δὲν μὲ θέλει πιά. Ἐγὼ θέλω νὰ τοῦ ζητήσω συγγνώμη ἀλλὰ αὐτὸς οὔτε ποὺ θέλει νὰ ἀκούσει γιὰ μένα. Θυμήθηκα τότε, λέει, ἕναν λόγο τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Στὰ Δίπτυχα, μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, ὁ ἱερέας λέει: «Μνήσθητι, Κύριε, τῶν εὐσεβεστάτων καὶ πιστοτάτων ἡμῶν βασιλέων... λάλησον εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν ἀγαθὰ ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας σου καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου».

Ὁ μοναχὸς αὐτὸς θυμήθηκε αὐτὸ τὸ «λάλησον» καὶ εἶπε: «Κύριε, λάλησε Ἐσὺ στὴν καρδιά του γιὰ τὴ μετάνοιά μου, πές του ὅτι μετανιώνω γιὰ ὅ,τι ἔκανα, ὅτι τοῦ ζητάω συγγνώμη καὶ ὅτι καὶ ἐγὼ τὸν συγχωρῶ». Καὶ συνέχισε λέγοντας: «Τὴν ἑπόμενη φορὰ ποὺ τὸν εἶδα ἦταν σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχε ποτὲ σύννεφο στὸν οὐρανό, ὅλα ἐξαφανίστηκαν καὶ ἡ συμφιλίωση ἔγινε». Ὅταν ἔμαθα αὐτὸ τὸ περιστατικό, συμβούλεψα καὶ ἄλλους νὰ πράττουν ἔτσι, καὶ σχεδὸν κάθε φορὰ γίνονταν θαύματα.

Μία μοναχή, ποὺ εἶχε πρωτοπάει σὲ μία μονή, μοῦ ἔλεγε: «Πάτερ, φοβᾶμαι ὅλους τοὺς ἀνθρώπους». Ἦταν πολὺ εὐαίσθητη καὶ πληγωμένη, ἰδιαίτερα ἀπὸ κάποια ἡλικιωμένη μοναχὴ ποὺ ἦταν πολὺ αὐταρχική. Μοῦ ἔλεγε: «Ὅταν μπαίνω στὸ μαγειρεῖο, μὲ πιάνει τρόμος, δὲν ξέρω τί νὰ κάνω!» Τῆς εἶπα νὰ προσευχηθεῖ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο: «Κύριε, πὲς στὴν καρδιά της γιὰ μένα ἕναν καλὸ λόγο». Μία μέρα, λοιπόν, ἔρχεται τρέχοντας καὶ μοῦ λέει: «Πάτερ, ξέρετε τί συνέβη; Ἦρθε ἡ ἀδελφὴ τάδε καὶ μὲ ξανάπιασε ὁ τρόμος καὶ εἶπα “Κύριε, πές της ὅτι τὴν ἀγαπάω!” Καὶ τότε, πάτερ -δὲν ξέρω, ἴσως νὰ ἦταν σύμπτωση- μὲ κοίταξε γλυκὰ καὶ μοῦ μίλησε πολὺ ὡραῖα». Πέρυσι, ὅταν τὴν ξαναεῖδα, εἶχε τὸ ἴδιο λαμπερὸ πρόσωπο ὅπως τότε, καὶ ἂς εἶχαν περάσει δέκα ὁλόκληρα χρόνια, καὶ εἶχε εἰρήνη μὲ ὅλους. Καὶ πιστεύω ὅτι αὐτὲς οἱ «συμπτώσεις» της συνεχίστηκαν.

Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι ὅλα δένονται καὶ λύνονται μὲ πνευματικὸ τρόπο στὸν μυστικὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς. Καὶ μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ πῶ καὶ τοῦτο: πρέπει νὰ ἀσκούμαστε σὲ αὐτὸ ποὺ οἱ πρόγονοί μας τὸ ἔκαναν πολὺ φυσικά. Οἱ πρόγονοί μας, ποὺ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ ἀπ’ ὅ,τι ἐμεῖς, μὲ πολὺ φυσικότητα, σὲ κάθε περίσταση, ἐπικαλοῦνταν τὸν Θεό. Φέρ’ εἰπεῖν, ὅταν αἰσθανόμαστε ἕναν κίνδυνο, νὰ ποῦμε: «Κύριε!» Καὶ πὲς κάτι στὸν Θεό. Βλέπεις μία ἁμαρτία μέσα σου, πές: «Κύριε, κοίτα τί ἔχω μέσα μου, μὴ μὲ ἀφήνεις ἔτσι!» Βλέπεις ὅτι κάποιος σὲ στενοχωρεῖ καὶ δυσκολεύεσαι νὰ φιλιώσεις μαζί του· πὲς πάλι: «Κύριε, μίλησε στὴν καρδιά μου γιὰ τὸν πλησίον μου!» κ.λπ.

Νὰ ἐπικαλεῖσθε, λοιπόν, τὸν Θεό. Εἶναι πίστη μας ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας μας, εἶναι ὁ μόνος μεσίτης μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἄρα, λοιπόν, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ἀρέσει στὸν Θεὸ νὰ μεσιτεύει μεταξὺ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου. Κάλεσε λοιπὸν τὸν Θεὸ καὶ κάνε Τον μεσίτη ἀνάμεσα σ’ ἐσένα καὶ στὸν ἐχθρό σου, ἀνάμεσα σ’ ἐσένα καὶ σὲ αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἔχεις μαλώσει, καὶ θὰ δεῖς τὴν «σύμπτωση» ποὺ θὰ συμβεῖ.

Λίγες μέρες πρὶν μοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Καὶ τοῦ ἀπαντῶ: «Ὄχι! Παριστάνει πολὺ καλὰ ὅτι δὲν ὑπάρχει! Κάνε λοιπὸν ἐσὺ ὅτι πιστεύεις, καὶ θὰ δεῖς πὼς καὶ ὁ Θεὸς θὰ κάνει ὅτι ὑπάρχει!» Καὶ ἔτσι θὰ συμβαίνουν καὶ σ’ ἐμᾶς παρόμοιες «συμπτώσεις».

Συνοψίζω λέγοντας: Νὰ μάθουμε, ἀδελφοί μου, νὰ καλοῦμε τὸν Θεὸ σὲ κάθε περίπτωση καὶ μὲ κάθε ἀφορμὴ καὶ νὰ ζητᾶμε τὴ συμβουλή Του. Νὰ θέτουμε στὸν Θεὸ ὅλες τὶς ἀπορίες μας, νὰ Τὸν ρωτᾶμε τί νόημα καὶ τί σκοπὸ ἔχει τὸ καθετί.

Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶμε νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε κάθε φορὰ ποὺ μᾶς δίνει ὅ,τι Τοῦ ἔχουμε ζητήσει. Τὸ «Κύριε!» νὰ ἔχουμε πρῶτα πρῶτα στὴν καρδιά μας, καὶ ὕστερα ὅλα τὰ ἄλλα. Στὴν περίπτωση ποὺ θέλεις νὰ μιλήσεις μὲ τὸν πνευματικό σου καὶ βρίσκεται σὲ κάποια ἀπόσταση ἀπὸ σένα, πρέπει νὰ περπατήσεις αὐτὴ τὴν ἀπόσταση (καὶ στὸ μεταξὺ μπορεῖ κάποιος ἄλλος νὰ σὲ ἔχει προλάβει), ἢ πρέπει νὰ πάρεις τηλέφωνο καὶ νὰ σχηματίσεις ἕναν ἀριθμό. Γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως δὲν χρειάζεται οὔτε κάν αὐτό -μπορεῖς ὁποιαδήποτε στιγμὴ νὰ πεῖς «Κύριε!» καί, ὅπως ἔλεγε κάποιος, συνδέθηκες μὲ τὸν «δορυφόρο “Κύριε!”». Καὶ τότε θὰ δεῖς πῶς αὐτὸς ὁ Θεὸς «παριστάνει» ὅτι ὑπάρχει!

Ἱερομόναχος Ραφαὴλ Νόϊκα