Μόνο τὶς δύο πρῶτες λέξεις

Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει πραγματικὰ νὰ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ συνειδητοποιεῖ τὸν ἑαυτό του ὡς υἱὸ τοῦ αἰωνίου Πατρὸς καὶ προφέρει τὴν προσευχὴ «Πάτερ ἡμῶν» μὲ τὴ συνείδηση αὐτή. Θεωρῶ ὅτι, ἂν ἐμεῖς λέγαμε μόνο τὶς δύο πρῶτες λέξεις τῆς προσευχῆς αὐτῆς, δηλαδὴ Πάτερ ἡμῶν, ἀντιλαμβανόμενοι τὸ βαθύ τους νόημα, τότε ὅλη μας ἡ ζωὴ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ τὶς ἐκδηλώσεις της θὰ ἄλλαζε ριζικά.

Ἂν ἐγὼ εἶμαι υἱός τοῦ ἀνάρχου Πατρός, σημαίνει ὅτι βρίσκομαι ἔξω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου, σημαίνει ὅτι δὲν εἶμαι δοῦλος ἀλλὰ κύριος, κατ’ εἰκόνα τῆς κυριότητος τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, σημαίνει ὅτι εἶμαι αὐθεντικὰ ἐλεύθερος μὲ τὴ μοναδικὰ ἀληθινὴ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας. Παραμένοντας σὲ τέτοια κατάσταση, ὁ ἄνθρωπος δέχεται κάθε ἄλλον συνάνθρωπό του ὡς υἱὸ ἀναστάσεως καὶ παύει πλέον αὐτὸς νὰ εἶναι γιὰ μένα «μηδαμινὸς» ἢ «ξένος», ἀλλὰ εἶναι ὁ αἰώνιος ἀδελφός μου.

Ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ