Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (1)

Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ εἰσέλθουμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὸ μυστήριο αὐτὸ τῆς Θεοτόκου, νὰ μετάσχουμε σ’ αὐτὸ καὶ ἔτσι νὰ προετοιμαστοῦμε μαζί της γιὰ τὰ Χριστούγεννα, γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ἀκριβῶς ὅπως κι αὐτή, νὰ εἰσέλθουμε στὸν ναό, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἱερὴ ἔρημο τῶν Γραφῶν, μακριὰ ἀπὸ ὅλες τὶς μέριμνες καὶ ὅλες τὶς ἔγνοιες τοῦ κόσμου.

Ὁ καιρὸς τῆς προετοιμασίας

Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ποὺ εἶναι τόσο κοντὰ στὴν ἀρχὴ τῆς Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀποτελεῖ μία θαυμάσια εἰσαγωγὴ στὴν περίοδο αὐτὴ κατὰ τὴν ὁποία προετοιμαζόμαστε νὰ τιμήσουμε τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου καὶ νὰ τὴ γιορτάσουμε ὡς νέα ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ στὴ φάτνη τῆς δικῆς μας καρδιᾶς. Διότι αὐτὴ ἀκριβῶς θὰ εἶναι ἡ χάρις τῶν Χριστουγέννων: νὰ γεννιέται ὁ Χριστὸς πάντοτε ὅλο καὶ περισσότερο μέσα μας, νὰ μᾶς μεταμορφώνει πάντοτε ὅλο καὶ περισσότερο ἐν Αὐτῶ στὰ μύχια της καρδιᾶς μας, ἔτσι ὥστε αὐτὴ ἡ παρουσία νὰ ἀκτινοβολεῖ σὲ ὅλο μας τὸ εἶναι καὶ σὲ ὅλη μας τὴ ζωή.

Ἡ Παρθένος Μαρία προετοιμάστηκε τόσο θαυμαστὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸν ρόλο της ὡς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Παιδὶ ἀκόμη, εἰσέρχεται στὸν Ναό, αὐτὴ ποὺ θὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ὁ ἀληθὴς τόπος τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων· εἰσέρχεται στὸν Ναὸ αὐτὸν ποὺ ἦταν χειροποίητος, ἀλλὰ προεικόνιζε, ἀνήγγελλε ἀκριβῶς τὴν ὁριστικὴ κατοικία τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀχειροποίητη αὐτή, ἡ ὁποία θὰ σηματοδοτοῦσε τὸν χρόνο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸν χρόνο στὸν ὁποῖο ζοῦμε.

Καμία, ἴσως, εὐαγγελικὴ περικοπὴ δὲν θὰ ταιρίαζε καλύτερα στὴν ἑορτὴ αὐτὴ ἀπὸ τὴν περικοπὴ ποὺ διαβάζουμε κατὰ παράδοση σὲ ὅλες τὶς Θεομητορικὲς ἑορτές, αὐτὴ περὶ τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιὰ τὴ Μαρία, ἀδελφὴ τῆς Μάρθας καὶ τοῦ Λαζάρου, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἀναγνώσματος ἀπὸ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, αἰσθανόμαστε ἔντονα τὴ διάκριση μὲ τὴν ὁποία αὐτὴ περιβάλλει καθετὶ ποὺ ἀφορᾶ στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Δὲν μιλᾶ ἐδῶ γι’ αὐτὴν παρὰ ὑπὸ τὸ πέπλο κάποιας ποὺ τῆς ἔμοιαζε, ποὺ ἔφερε τὸ ἴδιο ὄνομα, σὰν μέσα ἀπὸ ἕνα πέπλο σιωπῆς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν τὸ καλύτερο, τὸ μόνο μέσο, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ κάτι τὸ ἄρρητο.

Ἡ Θεοτόκος ἔζησε πάντοτε μέσα στὴν ἀφάνεια. Μέσα στὰ Εὐαγγέλια διατηρεῖ αὐτὴ τὴν ἀφανῆ θέση. Δὲν μιλοῦν πολὺ γι’ αὐτήν. Μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν εἰκόνα τῆς Μαρίας τῆς Βηθανίας ποὺ κάθεται στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, μεταφέρεται ὁ νοῦς μας στὴν οὐσία τοῦ μυστηρίου τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ: σ’ αὐτὴν τὴν ἀκρόαση, ἀκρόαση ποὺ συναινεῖ στὸν λόγο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Χριστὸς σαρκώθηκε μέσα της. Μὲ τὴν ἀπάντησή της στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μπόρεσε νὰ ἐκπληρωθεῖ τὸ ἀνήκουστο μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως, νὰ γεννηθεῖ ὁ Λόγος ἀνάμεσά μας.

Ναί, καὶ σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν χρόνο τῆς προετοιμασίας, ποὺ μᾶς θυμίζει ἡ σημερινὴ ἑορτή, ἡ Θεοτόκος καθόταν ἤδη στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἔπρεπε νὰ μελετᾶ, νὰ ἀναλογίζεται, νὰ ἐσωτερικεύει τὶς Γραφὲς διὰ τῶν ὁποίων οἰκειοποιοῦνταν ὅλη τὴν προσμονὴ τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ὅλη τὴν ἐπιθυμία του γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Καλοδεχόταν αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία, τὴ ζοῦσε βαθιὰ μὲ ὅλη ἐκείνη τὴν πτωχεία ποὺ ἀποτελοῦσε ἔκφραση τῆς ψυχῆς της, τὴν πτωχεία τῷ πνεύματι ποὺ συνιστοῦσε ἡ ἀφάνειά της, μὲ ὅλη ἐκείνη τὴν παραίτηση ἀπὸ κάθε αὐτοεπιβεβαίωση, μὲ τὴν ἀποταγὴ ἐκείνη ποὺ τῆς ἐπέτρεπε νὰ δέχεται τὸν λόγο καὶ νὰ συναινεῖ, καὶ ἔτσι νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὴν ὑπέρτατη συγκατάθεση ποὺ θὰ ἔδινε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

π. Πλακίδας Deseille