Ἀπ' ὅλα τ΄ ἄστρα τ΄ οὐρανοῦ

Ἀπ' ὅλα τ΄ ἄστρα τ΄ οὐρανοῦ ἕνα εἶναι ποὺ σοῦ μοιάζει,

ἕνα ποὺ βγαίνει τὸ πουρνό, ὅταν γλυκοχαράζει.

Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποιά βρύση σὲ ποτίζει, 

ποὺ στέκεις πάντα δροσερὸ κι' ἀνθεῖς καὶ λουλουδίζεις; 

Μὰ σὺ ΄σαι μιὰ βασίλισσα, π' ὅλον τὸν κόσμο ὁρίζεις, 

σὰ θέλης παίρνεις τὴ ζωή, σὰ θέλης τὴ χαρίζεις. 

Ὄντε σ' ἐγέννα ἡ μάννα σου, ὁ ἥλιος ἐκατέβη 

καὶ σοῦ ΄δωκε τὴν ὀμορφιὰ καὶ πάλι μετανέβη.

Ποιός ἥλιος λαμπερότατός σοῦ ΄δωκε τὴν ἀνθάδα,

καὶ ποιά μηλιά, γλυκομηλιά, τὴ ροδοκοκκινάδα; 

Σὰν τί τὸ θέλει ἡ μάννα σου τὴ νύχτα τὸ λυχνάρι, 

ὁπ΄ όχει μέσ' 'ς τὸ σπίτι της τ' Αὐγούστου τὸ φεγγάρι.