Νηστεία καὶ δίαιτες

Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος εἶχε νὰ ἀπαντήσει συχνὰ σὲ προκλήσεις σχετικὰ μὲ τὴ νηστεία.

Κάποτε τὸν ρώτησαν:

– Ποιὸς νηστεύει καλύτερα, πάτερ, σὲ περίοδο νηστείας, αὐτὸς ποὺ τρώει δύο πιάτα ἀνάλαδη φασουλάδα, χαλβὰ κ.λπ., ἢ αὐτὸς ποὺ τρώει ἕνα αὐγὸ σφικτό;

Χωρὶς περιστροφὲς ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

-Ὁ πρῶτος! Ὁ δεύτερος κάνει ἁπλῶς δίαιτα.

Καὶ τὸ αἰτιολογοῦσε:

-Ἡ νηστεία ἔχει δύο στόχους: τὴν ἄσκηση ἐγκρατείας στὸ σῶμα διὰ τοῦ περιορισμοῦ τῶν πλούσιων σὲ θρεπτικὲς οὐσίες τροφῶν, καὶ τὴ συμμόρφωση στὶς ἐντολὲς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ ἄσκηση γιὰ τὴν ψυχή. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος τρώει ἕνα αὐγὸ σὲ περίοδο νηστείας, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν λόγοι ὑγείας, ὁπωσδήποτε ἀθετεῖ τὴν ἐντολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Σὰν αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκοντας νὰ ἔχουν γιὰ λόγους καλῆς διατροφῆς ἕνα ποικίλο διαιτολόγιο τρῶνε Τρίτη καὶ Πέμπτη ὄσπρια καὶ λαχανικά, ἐνῶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ ἀρτύσιμα.

Ἡ περιφρόνηση αὐτὴ πρὸς τὴν Ἐκκλησία εἶναι προκλητική, δεδομένου ὅτι ἡ συμμόρφωση πρὸς τὰ καθιερωθέντα ἀπὸ αὐτὴν εἶναι καὶ ἀνέξοδη καὶ εὔκολη. Νὰ τρῶνε δηλαδὴ Τρίτη καὶ Πέμπτη ἀρτύσιμα καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ τὰ νηστίσιμα. Ἔτσι καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἀπὸ ἀπόψεως διατροφῆς θὰ ἦταν τὸ ἴδιο καὶ δὲν θὰ γινόταν καταπάτηση τῆς νηστείας. Εἶναι προφανὲς ὅτι ὑπάρχει παχυλὴ ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία γιὰ ὅ,τι ἔχει θεσπίσει ἡ Ἐκκλησία, ἂν δὲν ὑπάρχει τὸ ἀκόμη χειρότερο, ἑωσφορικὴ οἴηση.

Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Γέροντας δὲν εὐνοοῦσε τὴν πολυφαγία σὲ νηστήσιμες τροφὲς ἢ τὰ πολυτελῆ καὶ ἐξεζητημένα ἐδέσματα κατὰ τῆς περιόδους τῆς νηστείας, ἔστω κι ἂν αὐτὰ κατατάσσονται στὶς νηστίσιμες τροφές. Πάντοτε συνιστοῦσε λιτότητα, ἀνεξαρτήτως ἂν ὑπῆρχε νηστεία ἢ ὄχι, καὶ σὲ μοναχοὺς καὶ σὲ λαικούς.

Προέβαλλε μάλιστα συχνὰ πρὸς ἔλεγχον τὸν βασανιστικὸ αὐτοπεριορισμὸ περὶ τὸ φαγητό, στὸν ὁποῖο ὑποβάλλονται τακτικὰ κοσμικοὶ ἄνθρωποι γιὰ νὰ διατηροῦν τὴ σιλουέττα τους, καὶ βέβαια ὄχι ἀπὸ λόγους ὑγείας ἀλλὰ ἐπιδείξεως.

 

Τὸν ἔχασες τὸ μισθό σου

Ὁ Γέροντας Πορφύριος, σὰν γιατρός μου, δὲν «ἔβλεπε» μόνο τὶς σωματικές μου ἀσθένειες. Φρόντιζε καὶ γιὰ τὶς πολλὲς πνευματικὲς ἀτέλειές μου. Προσπάθειά του νὰ βρῶ τὴν ταπείνωση.

Ἕνα ἀπόγευμα μοῦ τηλεφώνησε στὸ ἰατρεῖο, ἀκριβῶς μετὰ τὴν ὑπερβολικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης ἑνὸς ζεύγους ἀσθενῶν μου, ποὺ περιποιήθηκα.

Μεταφέρω τὰ λόγια του: «Γιωργάκη, εἶμαι ὁ Γέροντας. Ἐμεῖς οἱ δυὸ θὰ πᾶμε μαζὶ στὴν κόλαση. Θὰ ἀκούσουμε: Ἄφρον, ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ… Τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου ἀπήλαυσες, ἅ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»

Τὸν διέκοψα: «Τί ἀπολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αὐτὴ τὴ ζωή; Τὸ σαράβαλο αὐτοκίνητο, τὸ ἄδειο βιβλιάριο ἢ τὸν ἀνύπαρκτο ὕπνο μας;»

Ἀπάντησε ἀπότομα: «Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; Δὲν σοῦ λέει ὁ κόσμος: Τί καλὸς γιατρὸς ποὺ εἶσαι; Μᾶς ἀγαπᾶς, μᾶς φροντίζεις, δὲν μᾶς γδέρνεις. Καὶ σὺ τὰ ἀποδέχεσαι, τὰ χάφτεις. Ἔ! Τὸν ἔχασες τὸ μισθό σου. Τὸ ἴδιο παθαίνω καὶ ἐγώ. Μοῦ λένε πὼς ἔχω χαρίσματα, πὼς μπορῶ νὰ τοὺς ἀκουμπήσω καὶ νὰ κάνω θαύματα, πὼς εἶμαι ἅγιος. Καὶ τὰ χάφτω, ὁ ἀνόητος καὶ ἀδύναμος. Ἔ! Γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα, ὅτι μαζὶ θὰ πᾶμε στὴν κόλαση!»

«Ἂν εἶναι νὰ πᾶμε μαζί», τοῦ ἀπάντησα, «πᾶμε καὶ στὴν κόλαση!»

Κι ἐκεῖνος ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο, λέγοντας: «Ἐγὼ σοῦ μιλάω σοβαρὰ καὶ σὺ πάντα ἀστειεύεσαι. Καλὴ μετάνοια καὶ στοὺς δυό μας».

Γεώργιος Παπαζάχος

 

Νὰ εἶστε πάντα χαρούμενοι

Σὲ ἱκετεύω, χαρά μου, ἀπόκτησε τὸ πνεῦμα τῆς εἰρήνης.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατέχει αὐτὸ τὸ πνεῦμα δὲν ταράσσεται ἀπὸ τίποτε.

Εἶναι σὰν κουφὸς καὶ ἄλαλος, σὰν νεκρὸς ὅταν πέφτουν πάνω του λύπες, συμφορές, κατηγορίες καὶ διωγμοί, ποὺ ἀναπόφευκτα ἔρχονται σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό.

Γιατὶ πρέπει νὰ περάσουμε πολλὲς θλίψεις, γιὰ νὰ μποῦμε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ βαθιὰ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ σὲ ἀφήσει ποτέ.

Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς διατηρεῖται μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῆς κατάκρισης καὶ τὴν σιωπή.

Νὰ προσεύχεσθε ἀδιάκοπα. Νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ πάντα. Νὰ εἶστε πάντα χαρούμενοι. Μὴν ἀφήσετε νὰ κυριευθεῖτε ἀπὸ πνεῦμα ἀπογοήτευσης.

Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ

 

Πρῶτα νὰ γίνει ποιητής

Ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Αὐτὸ εἶναι! Πρέπει νὰ πονᾶς. Ν’ ἀγαπᾶς καὶ νὰ πονᾶς. Νὰ πονᾶς γι’ αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶς. Ἡ ἀγάπη κάνει κόπο γιὰ τὸν ἀγαπημένο. Ὅλη νύχτα τρέχει, ἀγρυπνεῖ, ματώνει τὰ πόδια, γιὰ νὰ συναντηθεῖ μὲ τὸν ἀγαπημένο. Κάνει θυσίες, δὲ λογαριάζει τίποτα, οὔτε ἀπειλές, οὔτε δυσκολίες, ἐξ αἰτίας τῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστὸ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα, ἀπείρως ἀνώτερο. Καὶ ὅταν λέμε ἀγάπη, δὲν εἶναι οἱ ἀρετές ποὺ θ’ ἀποκτήσουμε ἀλλά ἡ ἀγαπῶσα καρδιὰ πρὸς τὸ Χριστό καὶ τοὺς ἄλλους. Τὸ καθετὶ ἐκεῖ νὰ τὸ στρέφουμε...

Οἱ περισσότεροι ἔρχονται ἐδῶ καὶ μοῦ λένε: Κανεὶς δὲν μὲ θέλει, εἶμαι ἄχρηστος, δὲν μὲ καταλαβαίνουν, δὲν μ' ἀγαποῦν.

Τοὺς ἐξηγῶ τότε ὅτι ὅλα αὐτά προέρχονται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό. Ὅταν στραφεῖς πρὸς τὸ Θεό, δὲν ζητᾶς τίποτε, δὲν εἶσαι ἀνικανοποίητος, καὶ εἶσαι μὲ ὅλα καὶ μὲ ὅλους εὐχαριστημένος. Τοὺς ἀγαπᾶς τότε ὅλους κι' ἐκεῖνοι σ' ἀγαποῦν.

Κι' αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐσένα, διότι ἑνώθηκες μὲ τὸν Θεό.

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης