Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα δῶρο

Ὅταν ἀναπολῶ τὸ παρελθόν μου καὶ σκέφτομαι πόσο χρόνο ἔχω χάσει γιὰ τὸ τίποτα, πόσο πολὺ χρόνο ἔχω σπαταλήσει ματαιοπονώντας, σὲ λάθη, τεμπελιά, σὲ ἀνικανότητα γιὰ νὰ ζήσω – πόσο λίγο ἐκτιμοῦσα τὴ ζωή, πόσες φορὲς ἁμάρτησα ἐνάντια στὴν καρδιά μου καὶ στὴν ψυχή μου – τότε ἡ καρδιά μου ματώνει.

Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα δῶρο, ἡ ζωὴ εἶναι εὐτυχία, κάθε λεπτὸ μπορεῖ νὰ εἶναι μία αἰωνιότητα εὐτυχίας. Δὲν εἶμαι οὔτε κακόκεφος οὔτε ἀποκαρδιωμένος. Ἡ ζωὴ βρίσκεται παντοῦ, ἡ ζωὴ εἶναι ἐντός μας, ὄχι ἐκτός μας.

Θὰ βρίσκομαι ἀνάμεσα σὲ ἀνθρώπινα πλάσματα καὶ θὰ εἶμαι ἕνας ἄντρας μεταξὺ ἀντρῶν κι ἔτσι θὰ παραμείνω γιὰ πάντα, δὲν θὰ ἀποκαρδιωθῶ καὶ δὲν θὰ τὰ παρατήσω ὅ,τι κι ἂν συμβεῖ – αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή, αὐτὸ εἶναι τὸ νόημά της, θὰ τὸ θυμᾶμαι γιὰ πάντα. Αὐτὴ ἡ ἰδέα ἔχει κυριεύσει τὴ ζωή μου καὶ τὸ αἷμα μου.

Φιοντὸρ Ντοστογιέφσκι

Γράμμα πρὸς τὸν ἀδελφό του, ὅταν γλίτωσε ἀπὸ τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα