Οἰκοδόμησε τὴ ζωή μου

Θὰ σοῦ πῶ λίγα λόγια καὶ γιὰ ἕνα ἐπιπλέον πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας. Δυστυχῶς οἱ μορφὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ τῶν ἀκολουθιῶν ποὺ θεσπίστηκαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων δὲν ἀνταποκρίνονται ἐντελῶς στὶς ἀναζητήσεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ εἶναι κατανοητό. Οἱ μορφὲς αὐτὲς δὲν σχηματίστηκαν σὲ δικές μας ἐποχές, ἀλλὰ γιὰ ἀνθρώπους ἄλλης διανοητικῆς καὶ ψυχολογικῆς ἀναπτύξεως καὶ ἄλλης ἐμπειρίας τῆς ζωῆς. Τὸ πρόβλημα ὅμως αὐτὸ στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἐξαιρετικὰ περίπλοκο, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἐπίλυσή του πρὸς τὸ παρὸν γιὰ ἰδιαίτερες περιπτώσεις ἐπιτυγχάνεται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο: Μερικοὶ ἄνθρωποι, μὴ ἀποκομίζοντας ἀπὸ τὶς μορφὲς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀκολουθιῶν ἀπαντήσεις γιὰ ὅλες τὶς ἀνάγκες τους, αἰσθάνονται ἐπιπλέον τὴν ἀνάγκη νὰ ἀναπληρώσουν αὐτὴ τὴν ἔλλειψη στὸ σπίτι τους μὲ μεγάλο τίμημα ἀπώλειας δυνάμεως καὶ χρόνου.

Ὁ ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ περίπου χρόνια ἔργραφε ὅτι ἤδη στὸν καιρό του ἀκόμη καὶ οἱ μοναχοὶ στὰ μοναστήρια, μὴ ἀποκομίζοντας ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες καὶ τὴν προσωπικὴ χειραγώγηση ὅλα ὅσα τοὺς χρειάζονται, εἶχαν τὴν ἀνάγκη νὰ διαβάζουν ἐντατικὰ τὴ Γραφὴ καὶ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων. Χωρὶς αὐτὰ δὲν μποροῦσαν νὰ προοδεύσουν. Ἀκόμη περισσότερο ἰσχύουν ὅλα αὐτὰ γιὰ τοὺς συγχρόνους μας ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο, καὶ μάλιστα στὸν κόσμο ποὺ δὲν προσεύχεται καὶ ἔχει λησμονήσει τὸν Θεό.

Ἔτσι λοιπόν, μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ τὴν ἀνικανότητά σου νὰ συγκεντρωθεῖς, ὅταν στέκεσαι στὴν προσευχή. Κράτησε πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς. Τὸ τελευταῖο εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικὸ γιὰ σένα, ἐφόσον δὲν τὸ κατέχεις ἰσχυρά. Πρόσεχε, μὴ δαπανᾶς χωρὶς ὄφελος τὶς λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Γιὰ νὰ βρεῖς τὸν σωστὸ δρόμο, εἶναι καλύτερο ἀπ’ ὅλα νὰ τὸ ζητήσεις ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ στὴν προσευχή:

«Κύριε, Σὺ ὁ ἴδιος δίδαξέ με τὰ πάντα… Δῶσε μου τὴ χαρὰ τῆς γνώσεως τοῦ θελήματός Σου καὶ τῶν ὁδῶν Σου… Δίδαξέ με νὰ σὲ ἀγαπῶ ἀληθινὰ μὲ ὅλο μου τὸ εἶναι, ὅπως μᾶς παρήγγειλες… Οἰκοδόμησε τὴ ζωή μου ἔτσι ὅπως Ἐσὺ ὁ ἴδιος τὴν συνέλαβες στὴν προαιώνια βουλή Σου… Ναί, ἀκόμη καὶ γιὰ μένα, γιατί Ἐσὺ κανέναν δὲν ξέχασες καὶ κανέναν δὲν ἔπλασες γιὰ ἀπώλεια… Ἐγὼ  μὲ ἀφροσύνη ἐκδαπάνησα τὶς δυνάμεις πού μοῦ ἔδωσες, ἀλλὰ τώρα, στὸ τέλος τῆς ζωῆς μου, διόρθωσέ τα ὅλα Ἐσὺ ὁ ἴδιος, καὶ ὁ ἴδιος δίδαξέ με τὰ πάντα… Ἀλλὰ ἔτσι ὥστε πραγματικὰ τὸ θέλημά σου νὰ πραγματοποιηθεῖ στὴ ζωή μου, εἴτε ἐγὼ τὸ καταλαβαίνω εἴτε δὲν τὸ καταλαβαίνω μέχρι καιροῦ… Μὴν ἐπιτρέπεις νὰ πορευθῶ σὲ ξένους δρόμους, ποὺ ὁδηγοῦν στὸ σκοτάδι… ἀλλὰ πρὶν παραδοθῶ στὸν ὕπνο τοῦ θανάτου, δῶσε σὲ μένα τὴν ἀνάξια νὰ δῶ τὸ Φῶς Σου, ὢ Φῶς τοῦ κόσμου».

Κι ἔτσι, μὲ δικά σου λόγια, νὰ προσεύχεσαι γιὰ ὅλα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Θὰ περάσει κάποιος χρόνος καὶ ἡ δύναμη τῶν λόγων αὐτῶν θὰ εἰσχωρήσει στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ὑπάρξεώς σου, καὶ τότε θὰ ρεύσει αὐτομάτως ζωή, ὅπως ἀκριβῶς θέλει ὁ Κύριος. Κρίνοντας ὅμως ἐξωτερικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποφασίσουμε τίποτε.

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Γράμμα στὴν ἀδελφή του Μαρία (11 Δεκεμβρίου 1958)