Λὲς καὶ ἕνα «Κύριε Ἐλέησον» καὶ τελείωσε

– Μακαριώτατε, ἔχετε μιλήσει γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία μαστίζει τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ὄχι μόνο τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἔχετε πεῖ ὅτι εἶναι μία μορφὴ πολέμου, ἐν πάση περιπτώσει. Προφανῶς, μὲ θύματα καὶ μὲ θύτες. Μιλῆστε μας γι’ αὐτό, τὸ πῶς βλέπετε ἐσεῖς αὐτὴ τὴν κρίση καὶ ποιός ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας –ἂν θέλετε– γιὰ τὰ θύματά της;

– Ἀναφέρθηκα προηγουμένως στὴν ἀρρώστια, ἔτσι; Ἡ οἰκονομικὴ κρίση δὲν ἦρθε σὰν ἀλεξίπτωτο ἀπὸ τὸν οὐρανό, εἶναι μία συνέπεια μίας συμπεριφορᾶς, ἑνὸς τρόπου ζωῆς τοῦ λαοῦ μας. Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι γιὰ μία περίοδο εἴχαμε πάρει μεγάλη φόρα, ὅτι πρέπει νὰ ζοῦμε πολὺ ἔτσι, εὐτυχισμένοι, μὲ δανεικά. Αὐτὸ τουλάχιστον γιὰ μένα ἀποτελοῦσε πάντοτε ἕνα ἐρώτημα. Θυμᾶμαι τὸν μακαρίτη τὸν πατέρα μου, ποὺ μᾶς ἔλεγε πάντοτε «μὴ δανείζεστε». Ἐδῶ οἱ μεγάλοι οἰκονομολόγοι εἶχαν τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ δανειστοῦμε καὶ στὸ τέλος θὰ μᾶς τὰ χαρίσουν οἱ ἄλλοι. Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ὑπῆρξε μία ἁπλοποίηση γιὰ πολλὰ πράγματα, καὶ κυρίως δὲν ὑπῆρξε ἡ ἐνημέρωση τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ἦταν εὐτυχής, οἱ τράπεζες τοῦ ἔλεγαν «δανείσου γιὰ νὰ κάνεις διακοπές».

Ἄρα, σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν περιπέτεια, βεβαίως μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἀκριβὲς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει λεχθεῖ κατὰ καιροὺς ὅτι «ὅλοι τὰ φάγαμε», ἀλλὰ ἔχει ἕνα στοιχεῖο ἀλήθειας ὅτι ὅλοι ἔχουμε, λίγο, μὲ τὸν ἕνα τρόπο ἢ τὸν ἄλλο, μὲ τὸ δαχτυλάκι μας, πάρει κάτι ἀπὸ τὸ μέλι αὐτό. Δηλαδή, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ μᾶς ἔδιναν οἱ Εὐρωπαῖοι τόσα χρήματα γιὰ νὰ ὑπάρξει οὐσιαστικὴ ἀνάπτυξη τῶν ὑποδομῶν, δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατί ὁ τάδε ποὺ εἶχε δέκα πρόβατα, ἔπρεπε νὰ τὰ δηλώσει ἑκατό, γιὰ νὰ ἔχει μεγαλύτερες ἀποδοχές. Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ ἐπίσημος, δὲν εἶναι ὁ πολιτικός, εἶναι ὁ ἁπλὸς λαός. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἁπλὸς λαὸς ἔκανε τέτοιες ζαβολιές, ἔτσι; Ἢ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔπαιρναν ἐπιδόματα δήλωναν τυφλοί, ἐνῶ δὲν ἦταν τυφλοί, ἢ κωφοὶ καὶ δὲν ἦταν κωφοί. Ἔχουμε μέρος εὐθύνης, λίγο ἢ πολύ, πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ δὲν ἔχουν εὐθύνη, δὲν τίθεται ζήτημα. Ἀλλὰ γενικὰ μιλώντας, πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ἔχουμε εὐθύνη.

Σᾶς εἶπα καὶ προηγουμένως, ἡ ἀντίσταση σὲ αὐτό, δὲν εἶναι οἱ γενικὲς θεωρίες, νὰ εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι, νὰ λέτε τὴν ἀλήθεια καὶ τέτοια πράγματα, εἶναι ἡ καλλιέργεια μίας πνευματικότητας, ἕνας τρόπος ζωῆς. Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ σημαίνει πραγματικὰ μία εὐλογημένη καὶ εὐτυχισμένη ζωή; Νὰ ἔχεις περισσότερα χρήματα καὶ νὰ κάνεις περισσότερα ταξίδια; Ἢ νὰ εἶσαι πράγματι ἕνας ἄνθρωπος δίκαιος καὶ ἀληθινός, ἕνας ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης; Ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ καταλαβαίνουμε πάρα πολύ. Καὶ σᾶς εἶπα, ποιός εἶναι ὁ καλὸς ὀρθόδοξος; Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἔχει κάνει ἕνα σωρὸ ζαβολιὲς καὶ ὁ ὁποῖος κάνει καὶ μία ἀφιέρωση μίας εἰκόνας στὴν ἐκκλησία καὶ ἔχει τὴ συνείδησή του ἥσυχη; Ἔ, ὄχι, δὲν εἶναι ἔτσι.

Ἐμεῖς πρέπει νὰ μιλήσουμε μὲ προφητικὸ τρόπο καὶ νὰ ποῦμε «ἀκοῦστε, δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα». Ἂν διαβάσουμε ὅλα τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα διαβάζονται στὴν Ἐκκλησία μας. Νὰ μιλήσω γιὰ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή, τὶς προφητεῖες τοῦ Ἠσαΐα, μιλoῦν ἀδιάκοπα γιὰ δικαιοσύνη καὶ ἀλήθεια. Εἶναι ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο μὲ ἔχει πραγματικὰ ἀπασχολήσει, ὅτι εἶναι ἀκατανόητα αὐτὰ τὰ κείμενα σήμερα ὅπως διαβάζονται, γιατὶ εἶναι στὴ γλώσσα τὴν πιὸ παλιὰ ποὺ τὴν ἔχουμε ἀφήσει. Ἀλλὰ τὰ μηνύματα εἶναι αὐτά. Ἂν θὲς πραγματικὰ νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος, δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος κάνεις ἀδικίες, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλεύεσαι τὸν ἄλλο, ὁ ὁποῖος λὲς ψέματα, ὁ ὁποῖος ζεῖς μία ζωὴ ἀνήθικη. Κατόπιν λὲς καὶ ἕνα «Κύριε Ἐλέησον» καὶ τελείωσε. Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα.

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος