Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη
Εἶμαι τοῦ ἥλιου ἡ θυγατέρα
Ἡ πιὸ ἀπ᾿ ὅλες χαϊδευτή. Χρόνια ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ κρατεῖ. Ὅσῳ νὰ πέσω νεκρωμένη Αὐτὸν τὸ μάτι μου ζητεῖ. Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη. Δὲν εἶμ’ ὁλόξανθη, μοσχάτη Τριανταφυλλιὰ ἤ κιτριά· Θαμπώνω τῆς ψυχῆς τὸ μάτι, Γιὰ τἄλλα μάτια εἶμαι γρῃά. Δὲ’ μ’ ἔχει ἀηδόνι ἐρωμένη, Μ’ ἀγάπησε μιὰ θεά· Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη. Ὅπου κι ἂν λάχω κατοικία Δὲ’ μ’ ἀπολείπουν οἱ καρποὶ Ὡς τὰ βαθειά μου γηρατεῖα Δὲ’ βρίσκω ’ς τὴ δουλειὰ ’ντροπή· Μ᾿ ἔχει ὁ Θεὸς εὐλογημένη Κ’ εἶμαι γεμάτη προκοπή· Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη. Φρίκη, ἐρημιά, νερὰ καὶ σκότη Τὴ γῆ ἐθάψαν μιὰ φορά· Πράσινη αὐγὴ μὲ φέρνει πρώτη ’Σ τὸ Νῶε ἡ περιστερά· Ὅλης τῆς γῆς εἶχα γραμμένη Τὴν ἐμμορφιὰ καὶ τὴ χαρά· Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
Ἐδῶ ’ς τὸν ἴσκιο μ᾿ ἀποκάτου
Ἦρθ᾿ ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀναπαυθῇ, Κι’ ἀκούστηκ’ ἡ γλυκειὰ λαλιά του ’Λίγο προτοῦ νὰ σταυρωθῇ. Τὸ δάκρυ του, δροσιὰ ἁγιασμένη, Ἔχει ’ς τὴ ρίζα μου χυθῆ.
Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη.
Καὶ φῶς πραότατο χαρίζω Ἐγὼ στὴν ἄγρια νυχτιά, Τὸν πλοῦτο πιὰ δὲν τὸν φωτίζω, Σὺ μ᾿ εὐλογεῖς φτωχολογιά. Κι ἂν ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο διωγμένη, Μὰ φέγγω ἐμπρὸς στὴν Παναγιά.
Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
Κωστῆς Παλαμᾶς
Τετράδιο 162 * Ὀκτώβριος 2013
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου